ჩვენ როცა ვდუმვართ,

ჩვენ როცა ვფიქრობთ,

ლაპარაკობენ ჩვენი სულები,

სიზიფეს ლოდიც მემსუბუქება,

რადგან ამ ქვეყნად შენ მეგულები.

თუმც შეავედრე ღმერთს ჩემი თავი,

ბედი-ავბედი მაინც თან მდევდა,

გთხოვ, მაპატიო, გთხოვ, მაპატიო,

რომ ბედნიერი არა ვარ, დედა...

ვერ დამიფარა შენმა ლოცვებმა,

გადათიბულან შენი კორდები,

დარდობ და მაინც გეიმედება,

რომ ჩემში ისევ განმეორდები.