სულ გიცდი ომში დაკარგულს,

შვილო, რამდენი ხანია,

ალბათ ტყვიებმა დაცხრილეს

შენი ლამაზი ტანია.

ყოველდღე სკივრთან მივდივარ,

შვილი უღონო ფეხებით,

იქ შენი ჩოხა მეგულვის,

ქვითინით იმას ვეხვევი.

შენგან დარგული ვაშლის ხე

ხმება და დაპატარავდა,

შენს მოლოდინში დედაიც

გათეთრდა, გაჭაღარავდა.

სხვის ცოლი გახდა ის ქალი,

შვილო რომ გეჯდა გულშია,

შემხვდება და ავტირდები,

ტკივილს ვგრძნობ ფარულ წყლულშია.

შენი გამზრდელი აკვანი

უქმად დგას, ჩაშაულადა

იქ შენი შვილის ჩაწვენა

მე არ მეღირსა სრულადა.

იქნებ სიცივე გყინავდა,

ქართული მიწის შვილსაო,

იქნება საბანს ნატრობდი

დედისაგან შეკერილსაო.

იქნებ მომაკვდავს ყორანი

თვალებს გითხრიდა პწკალითა.

იქნება წყურვილი გკლავდა,

წყალს კი ხედავდი თვალითა.

იქნებ შეხვევას ნატრობდი

მოურჩენელი წყლულისა,

იქნება შიმშილი გკლავდა

ნატეხს ნატრობდი პურისა.

იქნებ სამარეც არ გერგო,

ნაფლეთად გაშლილს ველადა

და ქართულ მიწას ნატრობდი,

გულმკერდზე დასაყრელადა.

მიხარის როცა მზე ჩადის,

როცა ბინდდება, ღამდება.

შვილო სიზმარში შენთან ვარ

და გულიც დამიამდება.

როცა ამ ჩამქრალ თვალებში

ცივი სიკვდილი ჩახედავს

ნეტავი, მხოლოდ მაშინა

ერთი დღით წამოგახედა.

შენ დამაყრიდი მიწასა

და მშვიდად დავიძინებდი,

გახარებული დედაი

საფლავში გავიცინებდი.