ვახტანგს რომ რეკა მოესმა,

შენი ზარების ხმა იყო,

გაიხსნა ლურჯი გუმბათი,

ოქროს კარები გაიღო.

შენს მტკვარს ვხედავდე ყოველდღე,

ვნახო მეტეხი, მთაწმინდა,

სხვისი ალმასიც არა მსურს,

შენი უბრალო ქვაც მინდა.

მე მიყვარს შენი ქუჩები,

მოედნები და ბაღები,

დგახარ ურყევი, უძლევი,

ათას მტერს შენაჯახები.

მე ვხედავ ზღაპრულ მომავალს,

შენი დღე-ღამის ცვლისასა,

ნეტავ იმ ქართველს, ვინც გნახავს

ათას ექვსასი წლისასა.