ჩემი თბილისი საღამოს,

პატარძალივით ირთვება, 

ბედის ვარსკლავი მიღიმის, 

შენთან შეხვედრას მპირდება.

ფიქრის ზღვის პირას მიფრინავს 

ნაირფერებით მორთული, 

როგორც ლექსები ლადოსი, 

როგორც სიმღერა ქართული.

მოდი, მოფრინდი ოცნებავ, 

ლურჯო ოცნებავ ღამისა, 

ნუთუ შენდობა არა გაქვს 

ასე ლამაზი რამისა.

როცა პატარძლის კაბაში 

გულდამშვიდებულს გნახავო, 

ჩემი მეჯვარე იქნება 

ჩემი თბილისის საღამო.