|
კახეთი შემოვიარე, ალაზნის პირი სრულადა; ხალხი მოყვრულად დამიხვდა და მიწა-წყალი - მტრულადა. და მის ატეხილ ჭალებსა, სიამოვნებით ავსილი, მიმოვავლებდი თვალებსა. სწორ-უპოვარი ქვეყანა!… ბევრგან ვყოფილვარ, მაგრამ ჯერ სხვა არ მინახავს მისთანა. რომ მიბჯენია მაღალ მთებს!… დღისით მზე, ღამით მთვარეც კი ზედ თავმომწონედ დანათებს! ბაღებით, ვენახებითა. თვალი ვერ ძღება ყურებით და ენა მათის ქებითა. ერთმანეთს შეთანხმებიან დედის რძესავით მალამოდ კიდეებს შეერგებიან. სულის ჩამდგმელსა ჰაერსა, სად ნახავ, კახელების მეტს, მინიჭებოდეს სხვა ერსა? რითაც ცხოვრება ტკბილია, ვეღარ ახარებს დღეს კახეთს და რაღაც მოწყენილია. ხომ საქართველოს შვილი ხარ? გულჩათხრობილი დუდუნში, რად მაგრე მოწყენილი ხარ? რამ გაგიტეხა ეგ გული? აკი თავს სდებდა ის შენთვის და შენც იყავი ერთგული? ერთად ჭირით და ლხინითა, ხან თავს იბანდით სისხლითა, ხან იღებავდით ინითა? ამბობდით: წამავალია! გვირგვინი ეროვნობისა კეთილი მომავალია!! გმირული აღთქმა და მცნება? და ასე სათვალდათვალოდ რამ შეგიცვალათ გუნება? გატყვიათ მოწყენილობა! და ნუ თუ არ გრძნობთ რომ ერის ცუდია დაღრეჯილობა? სხვისა ჭირი ღობეს ჩხირი, შენ რა იცი მომავალში რა მოგველის გასაჭირი? და მოგწონვართ ერთად ყველა, საპატრონოდ სულ სხვის ხელში გადავდივართ ნელა-ნელა. ვეღარ ვხედავთ ქართველ კაცებს, “ძე”და “შვილი” განახევრდა ვრჩებით “ოვებს” და “იანცებს”. მათთან ლხინში ანუ ჭირში? ერთმანეთისათვის უცხო, ჩავვარდებით გასაჭირში!! ან სიავეს ან სიკარგეს?! ვაი იმათ ვინც ჩვენ მხოლოდ, მოგვიძულეს და დაგვკარგეს! მოსაპნულ თავს, სხვა მხრით გვიკრავს, სისხლს გამოგვწოვს წვეთა-წვეთად, რბილს გაგვაცლის, ძვალს გამოგვხრავს. მასთან ერთად ქართლის ერო, გულ-უხვო და ენა ტკბილო ჩვენო “მრავალჟამიერო”! აღარც კვლა და აღარც ჟლეტა, საკლავ იარაღად მხოლოდ გამოდგება “მნოგი ლეტა”! აგვირია გზა და კვალი სასიკეთოს ქართველისთვის, ვერ ამზადებს მომავალი! ცრემლით ზღვაში ჩასანთქმელად და ოცნება მეც ნათელი გადამექნა უფსკრულ ბნედად! სასიკვდილოდ ვერც ერთ შვილსა და ოცნებას საიმედოს მიეცემა რაღაც ტკბილსა, გადარჯულდეს, არა მჯერა! სულ სხვაგვარად მეხატება მომავალი ბედის წერა. რას მოიხმარს ჩვენს მიწა-წყალს? წახდება და ჩვენც წაგვახდენს, შეგვიფორხებს მით მომავალს. ის ჩვენსკენვე დაბრუნდება წინააღმდეგ ბუნებისა, არაფერი არ მოხდება! თუ არ არის მისი გვარის შეიძლება განა სადმე გასწორება “მთა და ბარის”? ცრემლით ნუ რწყავ შენს ნაპირსა! “ჭირსა შიგან გამაგრება ასე უნდა, ვით ქვითკირსა”. საქართველო არ გაქრება! მოსული და მონაბერი მას პატივად დაედება! სანუგეშოდ ჩემგან თქმული; გადიყარა სევდის ქაფი მოიბრუნა ისევ გული. მშვენიერმა მშვენიერსა!.. ჩვეულებრივ ამღერებდა კახურ “მრავალჟამიერსა!”. |
ლექსები კახეთზე • • •  • • • აკაკი წერეთლის პოეზია/პროზა |
