დაჭრიჭინებდა, დახტოდა

ჭრიჭინობელა პატარა

და უშრომ - უზრუნველობით

მთელი ზაფხული ატარა.

მაგრამ ბოლო დროს ზამთარმა

თვალი რომ გამოუჭყიტა

შეკრთა მოცლილი მღერალი

და შიშმა წელი მოსწყვიტა.

გაჰქრა იგი დრო, როდესაც

ყოველგან დროს ატარებდა,

ცა ქუდად აღარ მიაჩნდა,

მიწას ფეხს არ აკარებდა!..

შიმშილით კუჭი უხმება,

თანაც სიცივით კანკალობს,

ვეღარ ჰხტის, ენაც ჩაჰვარდა,

ჩვეულებრივად ვერ გალობს!

ან კი რაღა დროს ხტომაა

და რა დროს ჭიანურია,

როცა რომ ლხინის მოყვარეს

სცივა, ჰშია და სწყურია?

კარზე მიადგა ჭინჭველას

ვედრებით: „ჩემო  ნათლია!

ნუ მომკლავ გაზაფხულამდე

და გამომკვებე, მადლია!“

ჭინჭველამ ჰკითხა: „ზაფხული

როგორღა გაატარეო?“

- ვილხენდი, გამოვაყრუე

ჭრიჭინით არემარეო“.

- „მაშ, თუ ეგრეა, რადგანაც

ზაფხულში იფარფაშეო,

მიბრძანდი ეხლაც და სინჯე -

იხტუნე, ითამაშეო!“