- ცისა და მიწის მაღალო ღმერთო, ზოგჯერ რომ სატანჯველს მიგვცემ და ზოგჯერ სიკეთეს გვიბოძებ, შეუცნობელი და ენით უთქმელი ყოვლის მპყრობელად რომ მოვლენილხარ, - შეჰღაღადებდა ავთანდილი, - გულისთქმაც ხომ შენ გემორჩილება და სურვილთა მოთმენის ძალი მომანიჭე!
"ღმერთო, ღმერთო, გეაჯები, რომელი ჰფლობ ქვენათ ზესა,
შენ დაჰბადე მიჯნურობა, შენ აწესებ მისსა წესსა,
მე სოფელმან მომაშორვა უკეთესსა ჩემსა მზესა,
ნუ აღმოჰფხვრი სიყვარულსა, მისგან ჩემთვის დანათესსა!”
- ღმერთო მოწყალეო, სხვა არავინ მყავს, შენ ერთს მოგენდე მიუსაფარი და, წინ რაოდენ ძნელი გზაც მედოს, შეწევნას შენგან ვითხოვ და ველი:
მტერი დამაძლევინე და "ზღვათა ღელვა, ღამით მავნე განმარიდე!” თუ ცოცხალი დავრჩი, მუდამ შენი მადიდებელი და მსხვერპლის შემომწირავი ვიქნები.
ლოცვა რომ მოათავა, შეჯდა და მალულად გაეშურა. შერმადინი ოდენ მცირეზედ იახლა.
უკან გამობრუნებული, ავთანდილს საბრალოდ მისტიროდა და მკერდში მჯიღს იცემდა, ცრემლად იღვრებოდა:
"სისხლმან მისმან კლდენი ღარნა: პატრონისა ვერა-მჭვრეტმან ყმამან რამცა გაიხარნა!”
სასკოლო ლიტერატურა • • •  • • • ვეფხისტყაოსანი / შინაარსი |
