ერთხელ ორბმა გუგული

დაამტკიცა ბულბულად;

შეიფერა გუგულმაც,

ვარდზე დაჯდა დიდგულად.

სთქვა: „მეტი რაღა მინდა,

ბულბულივით ვისტვენო,

გავაკვირვებ ქვეყანას

და თავს გამოვიჩენო!“

თავის ხრინწიანი ხმით

დასძახა არემარეს,

გაიგონეს ჩიტებმა,

სიცილი დააყარეს

გაგულისდა მღერალი:

„ამას როგორ ბედვენო?

ბულბულობა რომ მომცეს,

განა ვეღარ ხედვენო?“

ორბს შესჩივლა: „ბატონო!

დიდებულო, სვიანო!

თქვენი ურჩი ჩიტები

მკიცხვენ, დამცინიანო!’

ორბმა უთხრა: „რა გიყო?

რომ გიშველო მზად ვარო

მაგრამ რა შემიძლია!

ღმერთი ხომ არა ვარო?

როგორც მეფე, მე გაძლევ

გარეგან წყალობასო

და ყელში ვერ ჩაგიდებ

ბულბულის გალობასო.“