შევარდენმა, მაღლა მფრენმა,

ხის წვეროში მატლი ნახა,

გაუკვირდა: „საიდან სადო?“

და დაცინვით გადმოსძახა:

„ვინ იცის, თუ რა წვალებით

ამოსულხარ ამ სიშორეს?

მანამდე კი დაცოცავდი,

ედებოდი ღობე-ყორეს.

მაგრამ აქაც საშიშია,

უნდა იყო მარად ფრთხილად;

ქარმა თუ შტო შეარხია,

გადაგისვრის ძირს ადვილად“.

მატლმა უთხრა: „კი შეგშვენის

ხუმრობა და ეგ სიცილი;

მაგარი გაქვს რადგან ფრთები

და ნავარდობ კმაყოფილი.

მაგრამ აღარც მე ვარ უშნო!

საგულესაც მაქვს მე გული

და პატარა მაგარ შტოზე

მარჯვედა ვარ მიტმასნული“.

მაღლა ასვლა შესაძლოა

სხვაგვარადაც, სულ სხვა წესით:

ერთი ადის შევარდნის ფრთით

და მეორე ცოცვა-ქლესით.