ერთხელ ქვაბი და ქოთანი

დაძმობილდნენ, დამეგობრდნენ

და მოყვრობით ერთმანეთის

თანასწორად ამაყობდნენ.

სად თიხა და სად სპილენძი

სხვადასხვაა სულ ღირსება!

მაგრამ ძმობა-მეგობრობამ,

როდი იცის განსხვავება.

ქოთანი ქვაბს, ქვაბი ქოთანს

ერთი წამიც არ შორდება,

თითქმის ერთი უმეოროდ

ცეცხლსაც აღარ ეფიცხება.

მაგრამ ერთხელ შორმგზავრობის

მოუარა ქვაბს ხუშტურმა

და ქოთანმაც თან წაყოლა

აიჩემა, უბედურმა.

ჩაჯდნენ ერთად გვერდი-გვერდით,

კმაყოფილი, მხიარული,

მაგრამ გზა კი ცუდი შეხვდათ

და ურემიც დანჯღრეული;

ვერ დამაგრდნენ მეგობრები,

ეხლებოდნენ გვერდით გვერდსა.

ქვაბს რა უჭირს! - მაგრამ, ვაი,

საწყალ ქოთნის მუცელ-ფერდსა!

ბეწვზე მიდგა მისი საქმე!

სულს ვერ ითქვამს, რაღა, კვდება!

მაგრამ მაინც მის მეგობარს

თან მიჰყვება, არ შორდება.

არ გაევლოთ ჯერ შუა გზა,

რომ ქოთანი გაიბზარა,

დაიმტვრა და იმ ქვაბმა კი

გზა მშვიდობით მოიარა!

თავის ტოლთან მეგობრობა,

კაცს ყოველთვის შეერგება,

მაგრამ თუ დიდს გამოუდგა,

ქოთანივით გადაჰყვება.