ერთმა ვინმემ აუზებში

წვრილი თევზი გააჩინა:

ღორჯო, ჩხამა, თევზ-ნაფოტა,

გველანა და კაპარჭინა.

მათ რომ ჰქონდა, იმისთანა

არ ნახულა სხვაგან ბინა;

აქ მოშენდენ და გამრავლდენ,

მაგრამ მარტო სულ ჭიჭყინა.

გაჭირვება ქვეყანაზე

არ ენახათ - არ იცოდნენ!

უზრუნველად, უშფოთველად

ცურავდნენ და მაღლა ხტოდენ.

ერთხელ პატრონს უცნაურმა

რარაც ფიქრმა გაუარა:

ოციოდე ქარყლაპია

იმავ ტბაში გადაყარა.

მეგობარმა გაიკვირვა:

„ეს რა ჰქენი, ძამიაო?

არ იცი, რომ ქარყლაპია

არის თევზის ჭამიაო?

რასაც ეგ მაგ წვრილ თევზს უზამს,

იმისთანა დღე თქვენს მტერსო:

სულ ჩაყლაპავს, სანაშენოდ

არ დასტოვებს არც ერთ ღერსო!“

მეპატრონემ გაიცინა:

„კარგად ვიცი მე ყველაო,

მაგრამ ვინ გითხრა, რომ მე მსურს

დახმარება და შველაო?“

კაცის გული, დაფარული,

ბნელი არის და უძირო,

და მიტომაც მისი ქცევა

როდი უნდა გაიკვირო!