დავარისხოთ ზარები წყრომისა და განგაშის

იმათ თავზე, ვინც ერის სიწმინდეებს 

გადაშლის...

წამოზრდილან ისეთნი, ვით დაცინვა 

ბედისა, -

ენას რომ გვიბილწავენ შეგინებით დედისა.

დედის კალთის სიწმინდე ღვთისმშობელმა ინება.

სულში ჩაფურთხებაა ჩვენთვის 

დედის გინება.

დედის ავად ხსენებას

ჩრდილოეთის სუნი სდის...

ამას არ კადრულობენ შიიტიც და სუნიტიც.

ქართველებად დარჩენის უმთავრესი გარანტი

დედა იყო და რჩება, პატივსა ვსცემთ 

სანამდის.

ბოდიშს გიხდით, დედებო, ნაცვლად 

ენაბილწების. -

ენდეთ დედაშვილობას, რომ სირცხვილით 

ვიწვებით.

ლექსით ვცდილობთ, დედებო, -

ჩვენო მოამაგენო,

მაგინებელთ დედების ალიყური ვაგემოთ!