დღეს მერცხალი შემოფრინდა, -

ჭიკჭიკითა გადმომძახა: 

“გაზაფხული! გაზაფხული!” 

გულს იმედი დამესახა.

მივდექ სარკმელს, გადვიხედე, 

არემარე მესხვაფერა! - 

სასოებამ ფრთა გაშალა, 

გულსა მკრა და ამიძგერა!

სუნი მეცა გაზაფხულის, 

უცნაური ვიგრძენ ძალი... 

ვსთქვი, თუ: “გულსა რაღად ვიტეხ? 

ახლოს არის მომავალი!

“მოვესწრები, რაც მინდოდა 

ზამთრისაგან დაჩაგრულსა: 

ვნახავ ქორწილს ბუნებისას, 

გავიგონებ მის მაყრულსა.

“დავყნოს ვარდსა გადაშლილსა, 

ვუჭვრეტ ნაზად დახრილ იას 

და ბულბულიც გამაგონებს 

მისებურად “ტია, ტიას!”