ძველი თბილისი ისევ მიგონებს,

ნისლივით ჩნდება დარდი, -

ერთ დროს პირველი მეფაიტონე

ქუჩაში ფეხით დადის...

ძნელი ყოფილა თურმე სიბერე,

გულო, გაუძელ ტკივილს, -

წვიმა მოსულა, არვის ეგონოს,

გაყიდულ არღანს ვტირი.

მზეზე ვთბები და ხშირად ვისვენებ,

რაღაც მინდოდა მეთქვა...

ვიხსენებ, მაგრამ ვერ გავიხსენე,

რატომ მოვედი თქვენთან...

არც ფაიტონი, აღარც ცხენები,

რატომ არაფერს მეტყვით...

სად მიმაქროლებს ჭენებ-ჭენებით

წუთისოფელის ეტლი?!

მივდივარ... ძნელი ყოფილა წასვლა,

მშვიდად ვისტუმრებ ვალებს...

უკანასკნელი სიმღერის ფასად

უკანასკნელად დავლევ...

მივდივარ... მიმაქვს ჩემსავით ძველი

დარდის გუდურა გრილი...

უკანასკნელი ყარაჩოღელი

ემშვიდობება თბილისს.