შენს წინ იშლება საქართველოს ჭალათა თასი:

შიგ აკვეთილი ბედისწერის მძიმე კვალები,

და იღვიძებენ შენში ძველთა შმაგი ხელები,

მაგრამ განელებს სილამაზით სიტყვა შოთასი…

შენ გესხურება ხელოვნების ტალღა ათასი,

გარს გეხვევიან ზურმუხტოვან ტყეთა ალები -

ენთები ტრფობით ალესილი, თან იალები.

და მხრებს გიმშვენებს მოსასხამად ცეცხლის ატლასი.

ფიქრმორეული ამართულხარ კლდის ნაპირებზე,

ლოდინით ჰკვეთავ, ავარვარებ ყოველ ალიონს.

და როს ნისლებში აიჭრება ტურფა პირიმზე,

ჟინით დამწვარი გადასძახებ მუქარას რიონს;

ხედავ, იქ შორით მოელვარებს თეთრი მხედარი, -

ის დაჭრილია, მაგრამ გმირი მაინც მხნედ არი...