|
თვალ-აბმული, თბილ ოთახში გალიაში ზის ბულბული, მოხიბლულა და ჰგონია ზამთარშიაც გაზაფხული… ვარდებს კოკრად გადაშლილსა; "იავ-ნანას”, "ვარდო-ნანას” ჩვეულებითს უმღერს ტკბილსა… იქანცება, იწვის დნება… და ცხადზედაც უტკბესია მატყუარი ის ოცნება… შეჰპარვია სიყვარული ჰიპნოტიურ, ცბიერ ძალით კრულია და გამსჭვალული… ქვეყნის დარად, ზეცის სწორად; შეჰყურებს და ემატება სიჭაბუკე ერთიორად… ზე გაუბამს სულის ძაფებს, და გედივით სიკვდილის წინ ერთხელ კიდევ შემოსძახებს: საიმედო ჩემს საფიცარს! და მხოლოდ შენ ახატიხარ ამ ჩემს წმინდა გულის ფიცარს… |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • აკაკი წერეთლის პოეზია/პროზა |
