არასოდეს არ მქონია გული მხიარული,

დავალ ჩუმად თავდახრილი, დაუშრეტელ ვნებით,

ბედს მავიწყებს ფიქრთა ზღვაში ქროლვა-სიარული,

დავალ ჩუმად მობურვილი, იდუმალი ხმებით.

თვალს ვარიდებ გველ-მეგობრებს შხამით მოწამლული,

არ მახარებს მზის სიცილი, ყვავილების ფერი,

ვიწვი უხმოდ, ვიწვი ცივათ ბრბოით გარიყული,

არ ირღვევა შავი ბოღმის შავი მონასტერი.

სასოებას არ უვლია ჩემი ცრემლის ველზე,

გულის სისხლის დენა არის ჩემი ჰანგთა მღერა,

თვით შევსუდრე შვების სხივი, სამკვდრო სარეცელი,

თუმცა ძლევის ნათელ გვირგვინს ელის გულის ძგერა.

არასოდეს არ მქონია გული მხიარული,

დავალ, ჩუმად, თავდახრილი, დაუშრეტელ ვნებით,

ბედს მავიწყებს ფიქრთა ზღვაში ქროლა-სიარული,

დავალ ჩემთვის მობურვილი იდუმალი ხმებით.