გული წაიღო იმან -

ისევ უმწეო დავრჩი,

როგორც ფოთლების წვიმა

და ფერმიხდილი ბავშვი.

მალე ჩამოვა ღამე -

ჩემი სიჩუმის დედა,

როცა უღონო წამებს

შეშინებული ვხედავ.

მკრთალი დღეების ფიქრით,

ახალ ზმანებას ხვდები...

მინდა სიცოცხლის იქით

გადაფრენილი დები.

მე გამომყვება გარეთ,

ლურჯი წუხილი ბედზე

და შემოდგომის ქარით

სხვა მოგონებას ვეძებ.

ასე ვიქნები, თურმე,

მელანქოლიის ბაღში:

სასომიხდილი, ჩუმი

და უცნაური ბავშვი...