მე მოვედი ამა სოფლად უცნაურად მოხიბლული:

თვალს არ უყვარს ბაღჩის ვარდი, გულს არ მიკლავს ტყის ბულბული...

ქვის და რკინის საზანდარი, გავცქერ ქვეყნის ტლანქ სიმუნჯეს,

ტრაგედიას ხუმრობად ვქმნი, ცრემლით ვამკობ სიოხუნჯეს...

მე მწამს: სიტყვა თლილი ლოდის, გრძნობა - მზისფერ ცეცხლისთანა,

კაცს და მგელსა ერთნაირათ ჰქმნის ღმერთი და ჰქმნის სატანა...

მე მოვედი ამა სოფლად, უცნაურად მოხიბლული...

მე დავგლიჯე ბაღჩის ვარდი, დავადუმე ტყის ბულბული.