მე მოვედი ამა სოფლად უცნაურად მოხიბლული: თვალს არ უყვარს ბაღჩის ვარდი, გულს არ მიკლავს ტყის ბულბული... ტრაგედიას ხუმრობად ვქმნი, ცრემლით ვამკობ სიოხუნჯეს... კაცს და მგელსა ერთნაირათ ჰქმნის ღმერთი და ჰქმნის სატანა... მე დავგლიჯე ბაღჩის ვარდი, დავადუმე ტყის ბულბული. |