მე არ გიცნობდით ამორძალო, სწორო თამარის, -

მაქვს სანანებლად თქვენი სახის უნახველობა,

მაგრამ ამბობენ: რაფაელის უნდა ხელობა

თქვენს ნამდვილ პორტრეტს, დღეს რომ ვარდი ფარავს სამარის.

ო, არ დაგცალდათ ნაზი ცქერა მზიან კამარის,

და როს იგრძენი გშორდებოდა უნაღველობა -

გტანჯავდა უხმოთ განწირული ბედის ქველობა

და სიყვარული საქორწილო თეთრი ქამარის.

მოსჩანს მთვარეზე განწირული მამაცი ჯარი

და უჩვევ შიშით ვეფარები ქვის მოაჯირებს:

მოულოდნელად თქვენს სასთუმალს მოძვრება ჯვარი -

ვით ქაფის სვეტი წამოდგებით გაშლილ ქოჩორით,

და მოგონებით გულდაწყვეტილს დიდხანს გაჩერებს:

ქოროღლის ციხე, ტაბახმელა, რუხი კოჯორი.