რა უსიტყვო ნაღველს მალავს

სული, ჩემი მეუფე,

სულსაც აწვიმს, როგორც ქალაქს,

ანდა მის გარეუბნებს.

აწვიმს მიწას და სახურავს

და შრიალით ავივსე,

სევდა სულში ჩასახული

უკრავს წვიმის კლავიშზე.

ცხოვრობს სულით ეს ობლობა

ჩუმი წვიმის მეზობლად,

სულში ჩაჯდა ვით ობობა,

სევდის უმიზეზობა.

და მით უფრო არის მძაფრი

უმიზეზო ნაღველი,

არსაიდან რომ არაფრით 

არის ნაკარნახევი.