ლამპას, უმწეოს და ფერგაცრეცილს, ძლივს რომ ანათებს პატარა ოთახს,

ან საფეთქელთან ხელს აფარებულს და მეოცნების ფიქრსა და შფოთვას;

მისი თვალების ლაჟვარდს, ამღვრეულს ჩემნი მზერით და ვნებათაღელვით,

წიგნს, მიტოვებულს და გადადებულს და ჩაის ორთქლში გაწყობილ სერვიზს;

თავდავიწყების უტკბეს საღამოს, რომელსაც სული ასე ელოდა,

თრთოლვას, მიმზიდველ მოქანცულობას და მოლოდინის მიმზიდველობას;

მწუხრში ლანდების დაქორწინებას და ღამეს, ქცეულს ტკბილ განსაცდელად, -

თავს ევლებოდა ჩემი ოცნება, უსაზღვრო ლტოლვა და გატაცება.

თვეთა ტაატით და კვირეების მოუთმენლობით სული წვალობდა

და მოელოდა ამ სიახლოვის მოახლოებულ გადუვალობას!