და ვუყურებ დაღალული თვალებით

მირაჟების აყვავებულ ბაღებსა,

ჭრელ ფერადით ამოხატულს თაღებსა,

სულის ლტოლვას შემორკინულს რკალებით...

სავსე არის გზა შიშველი ქალებით:

ვერ ჰფარავენ ოქსინონი დაღებსა!

რაინდობა ეძღვნათ ჯიბით ლაღებსა,

სიყვარული იჩეჩქება ნალებით!

ჰოი, ღმერთებო! სად ხართ თქვენის ალებით?!

მელოტ თავებს ნეტავი სად იფარავთ?

გაგვექეცით დაბარგულნი ვალებით?!

იქნებ ოლიმპს ბოსტნისათვის იბარავთ

დასუსტებულ, დამშეულის ძალებით,

და ცეცხლს... ეხლა კაცისაგან იპარავთ?!..