ღამით, თოვლში, კანკალა

ძლივს რომ ჩანდნენ ხენიც,

უცაბედად მანქანამ

გაიტანა ცხენი.

მოისროლა უნდობლად

დალეწილი გავით,

წამოდგომა უნდოდა

წამოსწია თავი.

მაგრამ თოვლით დაფარულ

ვერ იღებდა ქვიქვირს,

წაბლისფერი ფაფარი

გაჭაღარდა ფიფქით.

ცახცახებდა დროდადრო,

ატანილი ძრწოლით,

როგორც თეთრი თოქალთო,

დასდებოდა თოვლი.

ვით "ი" "დედაენიდან"

გადმომხტარი მალვით,

თოვლში ეგდო დღეიდან

უსარგებლო ნალი.

ავად განაზმორები

თოვლს თელავდა ხვნეშით,

დამტვრეული ტორებით

ეგდო როგორც ლეში.

შეუძახეს: "ბებერო,

წამოდექი, აჩუ!"

მერე: დაგვიდებენო

ათასნაირ სარჩულს.

თოვლით წაიშლებაო

ნაკვალევი ცხელი,

თორემ დაგვიჯდებაო

ოთუზბირად ცხენი.

მიატოვეს დაბზარულ -

დამსხვრეული ძვლებით;

ტყეში სადღაც საზარლად

გაჰყმუოდნენ მგლები...

და ყბის მწარე თამაშით,

და კბილების ღრჭენით,

თრთოდა თეთრ სუდარაში

გახვეული ცხენი...

იტყვით: ხდება მსგავსი რამ,

მაგრამ ვამბობ მკაცრად:

დღეს ვინც ცხენი გასწირა,

ხვალ გასწირავს კაცსაც!