ფოთლები სცვივათ ალუბლის ტოტებს,

ნელა ყვითლდება ხასხასა მოლი;

მე კი ვოცნებობ დღეებზე, ოდეს

იქნები ჩემი პატარა ცოლი.

თვალებს აგინთებს სინათლის თქეში

და თეთრ სახეზე დაგაყრის ჭორფლი,

მარადისობა იფეთქებს შენში

და დაივანებს ალერსი მშობლის.

იქნები ჩემი თანამეცხედრე,

მოგძებნის დედის სახელი ტკბილი,

ჩვენთვის ლოდინით გავა მეცხრე თვე,

აგვიტირდება ბინაზე ჩვილი.

ო, მაგრამ ანჩხლი სულ არ იქნება,

იყუჩებს ჩვენი სისხლი და ხორცი,

როდესაც მისკენ გადაიხრება,

ეგ შენი ორი პატარა ბორცვი.

ჩვენ არასოდეს ვიქნებით უბრად,

ის თუმცა თითებს წამავლებს თმებზე,

დამიხევს წიგნებს, დაითრევს სუფრას

და მაგიდიდან გადაყრის თეფშებს...

და მე ვოცნებობ დღეებზე, ოდეს

იქნები ჩემი პატარა ცოლი,

ფოთლები სცვივათ ალუბლის ტოტებს,

ნელა ყვითლდება ხასხასა მოლი.

რად მელულება, კარგი დარია,

დაღლილი თუ ვარ, შორიდან მოველ,

ნეტარ არიან, ნეტარ არიან,

რომლებიც ფერად ოცნებებს ქსოვენ!..