ჩრდილში, ბალახზე, ბჟოლების ქვეშ, ვწევარ უჩუმრად,

უეცრად გულზე შემახტება ჭრელი „ჭუჭულა“...

ასეთ წიწილებს ბებო ფეხზე ჭინჭს შეაბამდა,

ჰყავდა ქალაქში გასატნევად შერჩეულები;

ქარში შეთვალულ ყურძენივით სიტყვებს დავფანტავ

და მწიფე მაინც ჯაგანივით შემრჩეს ულევი.

სოფელში რომ ვარ

თბილისისთვის მელევა გული,

თბილისში რომ ვარ, სოფელი მსურს, გითხრათ მართალი,

როგორც ზამთარში მოგვინდება ხოლმე ზაფხული,

ანდა ზაფხულში გვინდა ზამთარი.