დასვენების ჟინმა სოფლად გადმომაგდო. ბაღის ჩრდილში ვზივარ, უსაქმობავ, გმადლობ! იმ გზისას სჯობს მგონი. მოაქვს ჩიტებს ალიზი, მიშენებენ გომურს. სალაღობოდ მითხოვს - არც სოკრატე, არც პლატონი არ ყოფილან თითქოს. თავს და არც რას ვიტყვი - ვისმენ აკომპანემენტს მიმალული ჩიტის: თხზავდა რაღაც მიზნით ჩიტი-მაკრატელა იმპრესიონიზმის. ჭამს სიყვითლე ჭორფლის - დავიწყება ხშირად გახსენებას სჯობნის. |