დღეს ღამე შობს და ღამეს კიდევ დღე-დღევანდელი -

მუცელქმნილია ერთმანეთზე ერთი მოტივით -

ღამე ხანძრებით გავითენოთ ვანდალებივით,

თეთრი დღეები დავიღამოთ გილიოტინით,

სამგლოვიარო რეკვიემი უნდა ისმინო,

პასტორალური ფლეიტები სადაც ხმიანობს:

საით ისწრაფი ძლიერ ქართა საპირისპიროდ,

ო, მაინც რა გსურს, რას ხმიანობ ადამიანო!

შენში მოგონილს, შენში მოვლილს, შენში ჩაკარგულს

თუ სხვათა მიერ ნაკარნახევს მისტირი რწმენას, -

მზე მოაგორებს დედამიწას საბარგულივით

და შუა გზაზე გაჩხერილი გულაღმა ვწევარ.

ო, რა საზარლად ისმის ახლა ძვლების ჭახანი -

მკერდზე გადამდის ეს სამყარო ძველიც, ახალიც.