მივჩაქჩაქებთ, მივჩანჩალებთ

მე და ჩემი ურემი.

აქეთ ბუსკა, იქით ჩელა,

გულში დარდი ულევი.

ხარებს ღამე მიაქვთ რქებით,

ურმის ღერძი ჭრიალებს,

ხან გული და ხან ფიქრები

ბორბლებივით ტრიალებს.

ჩემო ბუსკა! ჩემო ჩელა!

თქვენი ქედით უღლელით,

თქვენც დარდივით მიგაქვთ ნელა

აკაციის უღელი.

ჭურიაა თქვენი სკოლა,

წიგნი - შარა ნაბადის,

თქვენი ლხინი - ლაფში წოლა,

ლაქაშებში ნავარდი.

მე კი ჩელა, მე კი ბუსკა,

მადნობს დარდი უთქმელი;

ამ ცხოვრებით მოკლულ გულს კლავს

სიყვარულის უღელიც.

თუმც ვუყვარვარ, თუმცა მიყვარს,

მაინც ტირის ეს გული...

"ღარიბი ვარ, მდიდარს მიჰყავს

ჩემი შეყვარებული."