თქვენ, ვისაც გესმით ჩემს ლექსებში მიმობნეული

გრძნობები, როცა სიყვარულმა მომგვარა სევდა,

როცა კვალდაკვალ  სიჭაბუკის სიშმაგე მდევდა

და თითქოს სხვა სულს ატარებდა ჩემი სხეული,

თქვენ მიმიხვდებით, რატომ ვიყავ ტრფობით სნეული,

დამაიმედებთ, რომ ამაო სატკივარს ვძლევ და

გაიგებთ, გულის მაგივრობას დარდი რომ სწევდა,

თქვენ, ვინც ყოფილხართ სიყვარულით გზაარეული.

და ახლა, დიდხანს სიცოცხლე რომ არ დამრჩენია,

დღეს როცა ჩემგან დარჩა მხოლოდ ზღაპარი ძველი,

ვიხსენებ წარსულს და რატომღაც ძლიერ მრცხვენია

და ამ სირცხვილის დავიწყებას ამაოდ ველი...

ეჰ, სიყვარულის სინანული მძიმე სენია,

თვით სიცოცხლე კი სიზმარია, ტაატით მსვლელი.