ოი, ნიავო, ქერა კულულს რამდენჯერ არხევ,

ერთმანეთს როგორ ეხლართება ღერი ყოველი,

ფანტავ და ფანტავ და მის შეკვრას აღარც მოველი,

ბოლოს კი მაინც ინასკვება, სეირი დახე.

რომ შეყოვნდები, გაფირთდება ეს ჩემი სახე

და მერამდენედ ამაცრემლებს წუთისოფელი,

რომ გულზე ტრფობის დამეწვეთოს ცრემლი სოველი,

დავხეტიალობ, ჩემი განძი კი ვერსად ვნახე.

ზოგჯერ მგონია, ეს სამყარო შექმნეს ედემად,

ვაგლახ, მე მასში დამეკარგა ჩემი ფერია

და ამ სიშორის დამდაგველი ცეცხლი მედება,

სატრფოსთან ყოფნით სიოც ჩემზე ბედნიერია.

ჰეი, მდინარევ, შეისმინე ჩემი ვედრება,

გავცვალოთ გზები, რომ გავუყვე ტალღებს ჩქერიანს.