რათა სასჯელით აღვსილიყო ყველა სასმური,

შურისძიებით ბობოქრობდნენ მისი ალები,

როგორც ჩუბინი, მიმიზნებდა გა-ცა-მალებით,

ისრების კონით მომღიმარი იდგა ამური.

სად მქონდა ძალი წინაღდგომის, მწვავდა ალმური,

ერთი კი, თავის დაცვა მსურდა ოდენ თვალებით

და მე ეული, უთვისტომო, ნაწანწალები,

იქვე დავეცი სიყვარულით ლახვარდასმული.

გულმა კი შიშით გაქცევა და ლტოლვა არჩია,

უიმედობამ სიმამაცეს გადამაჩვია,

არც ღონე იყო და სიმშვიდეს არ მაზიარა,

მინდოდა მთებში გახიზვნა და ჩუმი ნუგეში,

შორს წამებისგან, დავანება სიმსუბუქეში,

მაგრამ ვერ შევძელ, არ გამთელდა ტრფობის იარა.