ისევ შენივთდა ცა და ხმელი, ატირდა ძეწნა,

და - ქვეყნიური ზღუდეების გადასალახად -

ზესკნელ-ქვესკნელის კარიბჭენი ერთად განახვნა

ზეციერმა და მიწიერმა, კაცმა და მხეცმა.

და სული შენთან მოახლების სურვილმა შეძრა,

რომ ეს სხეული - ოდინდელი ჩვევის თანახმად -

დაისაკუთროს სამუდამოდ მწვანე ბალახმა

და ჩემს სავანეს დაეფინოს საბნად და ზეწრად.

ჩამარცვლავს ჟამი წუთისოფლის ჭრელ კრიალოსანს

და ყოველ მარცვალს შემოდგომის ჭირხლი დამოსავს

და ბნელ ღამეში ჩაეშვება ბროლის ლარნაკი.

მაგრამ - თუ, კარგო, გამიჭირდა შენი მოგნება, -

ლოდს საფლავისას ამოხეთქავს ეს ფიცარნაგი

თვალცრემლიანი რაყიფების გასაოგნებლად...