საშველი არ ჩანს, ბედისწერა კვალში მდევს ავი...

ტურფა თვალები მე მებრძვიან, ო, რა ხანია!

ჩემი წამება მათთვის, მგონი, გასახარია,

და ჩემთან ომში არ იციან, რა არის ზავი.

მსურს, განვარიდო იმ სხივმოსილ მზერას მე თავი,

რაიც თხუთმეტი წლის წინ ვნახე, - არ ახალია

და რაც ყოველთვის საოცარი სანახავია,

ერთხელ ნახვით რომ გავაღმერთე და უკვდავყავი.

საითაც წავალ, სხივთაფენა ყველგან მათია,

ჩემს ირგვლივ მარად ის თვალები მოჩანან ანდა

ანარეკლია იმ თვალთა და ათინათია...

დაფნის გვირგვინი გაუვალ ტყედ იქცევა ხან და

მძაფრი სინათლე, ვით სიბრმავე, ყველგან ანთია

და მომდევს მტრულად, რაც ოდესღაც მოყვარედ ჩანდა.