სიცოცხლე მიქრის... და მას კვალში, როგორც მსტოვარი,

მოსდევს სიკვდილი... არ ჩერდება არსად წამითაც,

და აწმყო ქრება ნამყოთიც და დასაბამითაც,

რომ აღარ შერჩეს მყოფადს მისი დანატოვარი.

დრომ მიიტაცა ხსოვნის ყველა მონაპოვარი

და კლავს იმედებს გულში დღისით, ზაფრავს ღამითაც

და მზარავს იმით, რაც მომელის, მაკრთობს ამითაც,

რომ არც სურვილი შემარჩინა, არც სათხოვარი.

რაც რამ მიყვარდა, გულს გააჩნდა რაც სიტკბოება,

უკვალოდ გაქრა... დროს სიკვდილი კუდში მოება...

აფრადალეწილ ხომალდს ჩემსას, როგორც გრიგალი,

დაეძგერა და სადაცაა შთანთქავს და ჩაკლავს,

რომ აღარ სდიოს განგებისგან მოვლენილ ვარსკვლავს,

რასაც ვუმზერდი ბედთან მუდამ შეურიგალი.