ჩამომიქროლა ლამაზმა,

ვარდის სურნელი მეცაო,

კოცნა მაჩუქა, ის კოცნა

ცრემლებმა ჩამომრეცხაო.

თავს ვიწონებდი, პერანგი

დედის ნაქარგი მეცვაო,

სევდამ ღრუბლისფრად მიქცია,

დედის თვალების შემრცხვაო.

მას შემდეგ წუთისოფელი

ლოდინად გადამექცაო,

დაეჭვებული ვუცქერი

ძირს მიწას, მაღლა ღმერთსაო.

თუ სადმე ნახოთ, უთხარით,

დანას უშვერდა მკერდსაო,

უჭირისუფლეთ საბრალოს,

ნუ გაუხუნებთ ბედსაო.