საღამოვ, ვიცი, ბაღში შეხვალ ეკლესიიდან

და გაოცების მწუხარებას მასთან მიიტან.

თითქო ბეჭდებზე დაგეყრება ვარდების ცვარი

და სურნელებით აივსება შენი ლოცვანი.

და მხოლოდ ღამით იგრძნობს სული, როგორც სამებას:

ყვავილებს და ცას, საუკუნო გამოსალმებას.

მოგონებები ელვარებენ ისევ ბეჭდებად,

მოვა დემონი, დაფიქრდება და შეეჭვდება.

და სავანისგან სიზმარივით მიაქვს ღამის ქარს

მხევალთ გალობა: შეიბრალეთ! იგი წმინდა არს!