ბინდზე ფიჭვიდან რაღაც ჩიტი უსტვენდა სკვერში,

ჰქონდა ცისპირთან საუბარი სრულიად კერძო,

ზილის მარცვლებად ქვაფენილზე ცვიოდა ვერცხლი,

არც სიხარული, არც ნაღველი მცირე რამ სკერცო.

არა, თქვა ცრემლმა, არა, არა, მომკითხეთ მერე,

მე ხომ არ ვიცი, ჯერ არ ვიცი, ვმღერი თუ ვტირი.

ნამდვილს ბაძავდა ხილიანის საბრუნთან ვერე

და მთელი წუთი ნამდვილს ჰგავდა მდინარის პირი.