გაფრინდა ნიავი შორეთს,

თეთრად გაშალეს ფრთები აფრებმა...

მზე გადასცდება ღრუბლების ტბორებს

და ზღვის ტალღები შეიქაფება.

ზღვას თოლიები ჰკოცნიან გზნებით,

სიხარული და მზე რომ ახარონ...

მეც თოლია ვარ!

გავშალე ფრთები,

შფოთიან ზვირთებს მკერდი ვახალო!

ზღვის ნაპირები რძისფერ ქაფს ივლებს,

მქუხარე ტალღებს გულ-მკერდზე იფენს,

მზე გადაუშვებს მორევში სხივებს

და მეწამულად შეღებავს ცისფერს.

ზღვა დაისრული სხივების ზოლით

დატრიალდება ოქროს მორევად,

მზეს ჩაეკვრება მკერდანათრთოლი

და ცხელ ბაგეზე ეამბორება.

შემდეგ ნისლები დაისს ებურვის

და თოლიებიც მღვრიე ჩქერს ელტვის,

მეც თოლია ვარ აისრებული,

მქუხარე ტალღებს ვახალო მკერდი!