მე შენ მოგიძღვენი ნაზი აკორდები,

გაჩუქე სიტყვები და არა ვარდები...

როგორ ვიფიქრებდი ასე აგორდები?

როგორ ვიფიქრებდი ასე ავარდები?

ცხოვრება - ჩოგბურთი. გავცვითე კორტები.

თვალები დავხუჭე, გავხსენი კარტები...

მე ხომ მოგატყუე, რატომ არ მშორდები?!

მე ხომ მოგატყუე, რატომ არ მწარდები?!

ჩემი სიცოცხლეა ყვითელი ფოთლები,

თოვლი და ტალახი, შავ-თეთრი კადრები...

მე ჩავიფერფლები, მე ჩავიბოთლები...

მე შენ არ გჭირდები, მე არ გეკადრები.

თუმცა, თუ ასეთი ლექსი ჩაბარდება,

ვინ არ აგორდება? ვინ არ ავარდება?