ვუსმენ რექვიემს და ვფიქრობ მზეზე,

მორჩა ღამეებს ვეღარ ვენდობი,

ცა დაიწვება და შუადღეზე,

გადაჭრელდება ვნებით ფერდობი...

მჟღერი ბგერებით აღტკინებული,

მერცხლები ღრუბლებს შეესევიან,

თითქოს ჩაუბამთ ალვებს ფარხული,

და ერთმანეთის ტრფობით ტკბებიან...

დარბაზებიდან გამორეკილი,

შუა ქუჩაში უკრავს ორკესტრი,

ეს რექვიემიც მკლავმოწყვეტილი,

არის ფრაგმენტი ძველი კონცერტის...

კარზე კი რეკავს გაბმულად ზარი,

კარს არ გავაღებ, კარს არ გავაღებ,

მე ვერაფერი ვერ მოვასწარი,

შენც არაფერი შემომთავაზე...

და ახლა როცა რეკს რექვიემი,

და ღამე ფიქრობს თვალის გახელას,

მწვანე ლარნაკში ჭკნება ტიტები,

და ვიღაც ცდილობს ჩემს გადარჩენას...