მგზავრის წურბელნი სრიალობენ ლალის პეშვებით.

ყარამფილს აბნევს მზის ტევრების ნელი კალმასი.

ყვითელ ალმურში ილეწება თეთრი ალმასი.

მიწის მკერდები ალებს სვამენ აზარფეშებით.

ცხელ ნირვანაში მოთენთილი მძიმედ ვეშვებით:

ვით მდინარეში შეძირული ნელი კალასო,

ხელდება ჟინი ალესილი ქარვის კალოსი!

დიდი შუადღის ავხორცობით დავიკარგებით.

მწიფე მარცვლები ცვივა ხვატის გამსკდარ ბროწეულს,

თვლემის ბადეში აზმორებენ ყველა რიტმები.

ნათელი ჩქერი ერთვის ვნებით სივრცის ძოწეულს.

ღვთის სიახლოვით მეწამულნი: ვიწვით, ვითვრებით.

რახსებ-შებმულნი ტყდება პანის სპილენძის კევრი.

და სიყვარულით ბნედას გვაყრის მზის ავი ტევრი.