მდინარის ფსკერზე თეთრი ქვა ეგდო, შორიდან იგი მოჩანდა ლოდად. რომ ამოვიღეთ გავოცდით ერთობ შეხედულება პატარის ქონდა:
და არა დიდი და არა მჩატე... ვზივარ ნაპირზე და ჩემთვის ვფიქრობ ამ ქვის ამბავი მახსენებს რამდენს,
რასაც კი ვწვდებით, გვიკარგავს იმედს და ხელთა გვრჩება როგორც ცდუნება, რაღაც პატარა და რაღაც მძიმე. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |