დავრდომილი, სნეული,

უნუგეშოდ ვსტირი მე,

კვნესის, ოხრავს ეს გული...

რა ვქნა, შენი ჭირიმე?!

მანამ მქონდა ძალ-ღონე,

სევდას ვკლავდი მე მალე,

ეხლა მას დავემონე...

რა ვქნა, შენ გენაცვალე?!

მწარე ნაღვლით აღსავსე

გული ნაღვლით გავბანე,

მაგრამ აივსო ისევ...

რა ვქნა, შენ გეთაყვანე?!

სული კვნესის დამწვარი!

ვწყევლი მუდამ ბედსა მე,

რა ვქნა, რა ვქნა, მითხარი,

შენი ჭირი, კვნესა მე.