ისევ შენ, ისევ, ქალაო, 

მომხედე, გამიცინია. 

შენ მაინც ნუ მიღალატებ, 

მოვკვდები - დამიტირია.

მაღლისა მთისა წვერზედა 

საფლავი გამითხაროდი, 

ჩემის სამშობლოს ქვიშანი 

ხშირ-ხშირად მომაყაროდი.

ქვეყნისგან დავიწყებულსა 

შენც დამივიწყებ მალეო, 

მალე იშოვი საქმროსა, 

უკან გაჰყვები ხვალვეო.

ემ კლდეებს მაინც შესტირე 

დანაბარები ჩემია: 

იდგნენ გულ-სალნი ამაყად, 

არ შამაუშვან მტერია!

ნუ დაიწყებენ ჩამოშლას... 

არწივთ მოზარდონ წიწილნი, 

დაჰბრუნონ ჩემსა სამარეს, 

მალ-მალ მაიღონ ბიბინი;

მთებმა ახარონ ყვავილნი, 

კისრით ატარონ ნისლები, 

მკვდარს გულზედ ნამი მანამონ, - 

ისევ ცოცხალი ვიქნები.