მყავდა ერთი მეგობარი, ბავშვობიდან შეზრდილი,

ფერმკრთალი და მოწყენილი ყელწაგდებულ გედივით.

ბავშვური და მეოცნებე ჰქონდა ლურჯი თვალები,

მოწამლული ენა ჰქონდა, გული - გადასარევი.

რასაც ვწერდით, ვუკითხავდით... არაფერი მოსწონდა,

მაგრამ მცირე ნაპერწკალიც აანთებდა კოცონად.

არაფერი არ მოსწონდა, ყველაფერი უყვარდა

და რაკი მეტს მოითხოვდა, ვერც ვძრახავდით გულმართალს.

აწვალებდა რაღაც დიდი, რაც გაანდეს წიგნებმა,

რაღაც დიდი საიდუმლო, რაღაც დიდი მიგნება.

ვაი, როგორ მენანება სიჭაბუკე დამქრალი,

დამარხული იმედები, მოუმკელი სამკალი...

იმღერეო, სხვებსა სთხოვდა, იმღერეო თავიდან...

ვაი, თვითონ ამ ქვეყნიდან უსიმღეროდ წავიდა...