ორღობეებში გუბე-გუბე რომ მოტყაპუნებს, 

ვით ფეხშიშველი სოფლელი გოგო,

ხეზე ჩვილ კვირტებს ცვარს რომ აპკურებს

ნატერფალზე რომ ამოსდის სოკო -

ეს აპრილია ალუბლების რძისფერ კაბაში,

ღობე-ყორეებს მოუყვება თამაშ-თამაშით,

ბორცვებს, გორაკებს გადაევლო ასკინკილათი,

აგერ მინდვრებში გაუვარდა მარწყვის კალათი.

წვიმის თმები აქვს ცისარტყელას ბაფთით შეკრული,

ქართან, სხივებთან გაუმართავს ჩქარი ფერხული.

ფანჯრის მინაზე თითს მიკაკუნებს

და გულიც ვეღარ დგება საგულეს.

გავალ გარეთ და არავინ არ ჩანს,

მივაყურადებ ხეების გუგუნს

ძირს დაფენილი ცის ლურჯი ფარჩა,

ტყეში ეძახის გუგული გუგულს - გუგუ!

არავინ არ ჩანს, მოვტყუვდი ნუთუ?

გუგუ-გუგუო, ექო გუგუნებს,

ტყე ისევ წვიმით დანალბობია

ტყეში აპრილი და გუგულები

თამაშობს "კუკუ-დამალობიას!

ისმის გრუხუნი, მოირღვევა ზეცის ნაპირი - 

ეს პაემანზე მოდის აპრილი.