ისმინეთ, მსმენნო, ჭირთა მთმენნო, მომიპყართ ყურნი, რა გვარნი ჭირნი, ცეცხლნი ხშირნი, მწველნი ალმურნი, ვნახენით როსა, ამა დროსა ზედა-ზედ რთულნი!.. წყეულ არს ის დრო, როს სამკვიდრო დავკარგეთ კრულნი! გვძლივა სოფელმან, ხელ-მყოფელმან, აწ გვაგო შურნი...
ურიცხვნი ტყენი, ბალახ ბევრნი, მრავლ ათასათნი, მუნა მყოფელნი, ყოვლ-მშფოთველნი, სიტყვა ლაქათნი, ცხოვრება ცუდნი, გულით მრუდნი, პირ-ბნელნი სათნი, აქვსთ ყოვლთვის ხელად სჯულად ძველად საფრხე, საცთურნი... გვძლივა სოფელმან, ხელ-მყოფელმან, აწ გვაგო შურნი.
დიდნი, მცირენი, გინა ერნი ხელ-ჰყოფენ მგლურად; ბატონ-ყმობანი, განრჩევანი არა აქვსთ სრულად; მოყვარეთ ტკბილთა, ხან-დაზმილთა გულთა ჰსწყვლენ მტრულად, კაცთა მკილავნი, ლიზღნი, ავნი, ეშმაკთ სადგურნი, - გვძლივა სოფელმან, ხელ-მყოფელმან აწ გვაგო შურნი!..
მათზედ კეთილი, ვითა შლილი დაიცარება; ერთგულთა ჯილდო, გულთ საბინდო მიხვდება ხვება, ეს აქვსთ სიკეთე მათ უკეთე და ნაცვალ-გება... მუხთლად გვაწვიეს, დაგვახვივეს თავს ბნელნი ბურნი, - გვძლივა სოფელმან, ხელ-მყოფელმან აწ გვაგო შურნი.
შემდგომ საცთურნი მას პირველსა უძვირესია, სხვათ დიდ-ბოროტსა მცირე მათი უმეტესია... დაკარგეს ყოვლი ჭირნახული გულთ-უმხნესია, ჰქმნეს სავანენი საუკუნოდ ვით უდაბურნი, - გვძლივა სოფელმან, ხელ-მყოფელმან, აწ გვაგო შურნი! |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |