რომ გაქრა სხივის

ალერსი ძვირი, -

შფოთავს და ჩივის

გვადალკვივირი:

“რად მინდა ვაზის

ნაზი ოცნება,

ან სილამაზის

გაჯადოსნება,

ანდა ჩრდილები

მძიმე მტევნების,

ან ყვავილები

ძველ ხეივნების,

ზვირთების სუნი,

მეთევზის მღერა,

ფუტკრის ზუზუნი,

ნიავის ბგერა,

ლაჟვარდი ელვით

მშუქარე ტბები,

ზურმუხტის ველით? -

ვერა, ვერ ვტკბები!

მე მფარავს ისლის

შავბნელი სვეტი.

ჩემს ზვირთებს სისხლის

დაეცა წვეთი.

მას შემდეგ მეტი

არ მეფერების,

თუნდ ერთი წვეთი

ბედნიერების!”

ხშირი ზეფირი

ტირის, ვით სირი,

ჩივის და ოხრავს

გვადალკვივირი.