გარდავიცვალე, იყო თოვლი და

მიძინებული სუნთქვა ვარდების,

მზე მოდიოდა სადღაც შორიდან,

დაღლილი წელთა მილიარდებით...

მოჰქონდათ კუბო ზამბახისფერი,

არარა ჩანდა მიღმა არეთა,

და დღე ნისლივით სუსტი და თხელი -

გარდამავალი ფერი ღამეთა...

და იდგა ლანდი, - ფერმკრთალი ქალი,

ლანდები ხშირი, ყორნის ბოლოთა,

ცა შრიალებდა, ვით იალქანი,

შრიალებდა და ნიამორობდა.

ზღვის სიმსუბუქით ზეცად ავედი

და დავუტოვე შიში ნაპრალებს,

ქართ ჩამოშალეს კუბოს ხავერდი 

და თოვლიან მთებს გადააფარეს.